คนเรามักใช้สายตามากกว่าสมองคิดไตร่ตรอง แล้วก็หลงเชื่อในสิ่งที่สายตามองเห็น ปรุงแ่ต่ง นึกคิดไปเอง สุดท้ายก็ต้องเจ็บช้ำ ผิดหวัง เมื่อสิ่งที่ไขว่คว้ามาได้ หาใช่สิ่งที่นึกหวังไม่..
ความทุกข์ที่เกิดขึ้นกับคนเรา ล้วนมาจากจิตที่ปรุงแต่งขึ้นจาก รูป รส กลิ่น เสี่ยง สัมผัส รูปกายที่สวยงาม รสรักที่ซาบซ่าน กลิ่นกายที่หอมหวนรัญจวนใจ เสียงใสไฟเราะเสนาะโสต ผิวกายที่นุ่มนวลชวนสัมผัส ..สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเครื่องหลอกล่อจิต ให้ปรุงแต่ง กลายเป็นความหลงใหลใฝ่ปอง ยึดมั่นถือมั่น คิดครอบครองเป็นเจ้าของ ท้ายที่สุด..ก็พบแต่ความว่างเปล่า และความทุกข์ใจอยู่ร่ำไป..
แสงจันทร์สะท้อนในตอนดึก
ตอบลบหวนนึกถึงดาวเคยพราวใส
ระยิบย่างพร่างพราวสะกาวไกล
ต้องหลบไปยามเดือนเยือนนภา..